Hoe het allemaal begon

Hoe het avontuur begon....

Ik heb 8 jaar lang met veel plezier in de kinderopvang gewerkt als pedagogisch medewerkster. Helaas raakte de kinderopvang in zwaar weer, toen er voor langere periode geen nieuwe aanmeldingen kwamen. Daardoor waren er minder kinderen om op te vangen en kwam er al snel een te veel aan personeel. Er kwam een soort loting onder alle medewerkers waarin er helaas een aantal genoodzaakte ontslagen vielen. Dit was zelfs 2x het geval tijdens mijn carrière, met vele locatie en personeelswisselingen als gevolg. Gelukkig werd ik in die 2x niet uitgeloot en mocht ik mijn werkzaamheden voortzetten. Dit was helaas niet zonder slag of stoot. Steeds vaker nam ik verlofuren op omdat er simpelweg te veel mensen aan het werk waren. De verlofuren waren natuurlijk niet eindeloos maar thuis moeten blijven en wel je contracturen uitbetaald krijgen, werd al snel een duur grapje voor de werkgever.

Ondertussen was ik zwanger van mijn eerste kindje. De zwangerschap was niet zo makkelijk verlopen qua kwaaltjes en spannende wendingen (hierover zal ik maar niet in details gaan), maar gelukkig mocht ik gebruik maken van mijn laatste vakantie-uren en kon ik wat eerder met zwangerschapsverlof.

Tijdens mijn verlof werd de krimp in aanmeldingen niet minder. Dus na mijn verlof werd het moeilijk om een plekje te vinden waar ik ingedeeld kon worden met mijn voltijd-contract. Alle kinderopvanglocaties zaten qua personeel alweer overvol. De enige optie die ik nog had was om op invalbasis te gaan proberen om aan mijn voltijdige uren te komen. Maar mijn werkgever wist ook wel dat dit een bijna onmogelijke optie was. Dat je niet van te voren weet wanneer je gebeld kan worden, wanneer je waar dan ook naartoe moet om te werken en meestal op diezelfde dag nog… met een pasgeboren baby was dat niet te doen. Waar laat ik op zulke onaangekondigde momenten dan mijn dochtertje? Mijn man werkt ook gewoon fulltime op kantoor en ik kon niet verlangen dat er op elk onaangekondigd moment opeens een oppas klaar stond voor mijn meisje.

Ontslag wilde ik niet nemen, daar vond ik mijn werk met de kindjes gewoon echt veel te leuk voor. Maar helaas was er geen andere uitweg en kreeg ik van mijn werkgever te horen dat een ontslag niet te vermijden is. Tot op de dag van vandaag heb ik er geen enkele spijt van gehad om in die keus mee te gaan en te kiezen voor mijn eigen kleine meisje. 

Uiteindelijk bracht het einde aan mijn werk in de kinderopvang mij op een heel ander pad!

Ik wilde graag iets gaan doen voor mezelf, iets waarbij ik uiteindelijk zelf mijn werkuren en dagen kan bepalen. Iets in de avonduren zodat ik overdag fijn bij mijn kleine meisje kan zijn zonder oppas te moeten regelen. Maar in welke richting moest ik gaan denken? Een eigen baas zijn, wie wil dat nu niet? Maar waar begin ik, wat heb ik er allemaal voor nodig?

Mijn ouders en man dachten veel met mij mee toen toevallig het vak pedicure ter sprake kwam. Een mooi beroep waarin ik met liefde nog steeds zorg kan verlenen aan anderen. Dat vond ik toch wel een heel mooi idee en zo ben ik uiteindelijk gaan zoeken naar waar ik een opleiding kon volgen. Wat was de eerste kennismaking met het vak en de school spannend! Wat kwam er veel bij kijken! Zoveel leerstof en spullen om mee te gaan werken. Er werd ook echt aan mij gevraagd of ik wel zeker wist waar ik aan begon, want deze opleiding is pittig.

Het eerste kennismakingsgesprek liep ook niet meteen heel soepel, toen mij de vraag werd gesteld:
'' Mag ik u tutoyeren? ''
Ik sloeg dicht want er kwam even een error in mijn hoofd...
Is dit al een soort test om te kijken of ik de opleiding aan kan? Wat is dat nu voor woord? Het bleef dan ook even ongemakkelijk stil tijdens het gesprek omdat ik in mijn hoofd aan het uitvogelen was, wat ze nu precies bedoelde... ? Ik snapte dus gewoon heel die vraag niet hihi! Waarop ik dan uiteindelijk ook maar vroeg '' Wat bedoelt u precies? ''  Het antwoord was een stuk simpeler dan de vraag was:
'' Of ik jij mag zeggen i.p.v. u ''
Had ik dus meteen tijdens een eerste gesprek al wat nieuws geleerd. Ik vergeet dat nu ook gewoon nooit meer ''tutoyeren''.
Alleen ik vraag het toch gewoon liever zoals het antwoord het al zei hoor! Haha! 

Ik deed deze opleiding verkort in 1 jaar wat betekent nog meer en nog sneller informatie opslaan, leren en oefenen!

Je denkt bij pedicure al snel aan alleen maar het verzorgen van de voeten. Maar daar bleef het dus echt niet bij! Ik leerde alles over het menselijk lichaam, van alle cellen tot aan de botten, pezen en spieren. Van top tot teen, van binnen en buiten! Niet alleen in het Nederlands.. nee, waarom makkelijk als het ook moeilijk kan! We leren het ook gewoon nog even met alle Latijnse benamingen! Daarbij kom je ook zoveel verschillende voeten tegen en elke voetstand en elk voetprobleem zal ik moeten kunnen herkennen en behandelen, wil ik mensen echt goed kunnen helpen natuurlijk. 
Het was  dan ook niet gelogen toen ze aan het begin van de opleiding zeiden dat het niet makkelijk ging worden, maar wat een voldoening en plezier haalde ik eruit! De opleiding deed ik ’s avonds en overdag had ik de luxe om fijn bij mijn dochtertje thuis te kunnen blijven.